หลังจากที่นั่งเครื่องบินมา 3 ครั้ง Bangkok Narita Dallas Boston ความรู้สึกมันเหมื่อยและทรมานร่างสุดๆเลย เรื่องนอนหลับเราโอเคนะ แต่มันนั่งไง ตะคริวเกือบรับประทานไปทั้งตัวล่ะตอนลงเครื่องครั้งสุดท้าย พอเท้าได้ก้าวออกมาจากประตูเครื่องบินเท่านั้น ไอความเย็นมันปะทะหน้าเลย ขนลุกไปทั้งหลังเลยจ้าาา หนาวมากกก ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดน่าจะลงเครื่องตอนตี 2กว่าๆ ด้วยความหนาวถึงหนึ่งองศาแบบแห้งๆ ไม่ได้ชื้นแบบเมืองไทย เล่นเอาปากแห้งแตกเลยทีเดียว เสื้อกันหนาวผ้าร่มขนเป็ดมีประโยชน์ก็คราวนี้ล่ะ .. ที่สนามบินเงียบมากหลังจากที่เรากับเพื่อนเอากระเป๋าใส่รถเข็นเรียบร้อยแล้ว จริงๆที่เอเจนซี่ก็แนะนำให้ไปนอนที่โรงแรมแถวนั้นแล้วค่อยนั่งแท็กซี่ออกมาตอนเช้า แต่ก็นะ คือมันใกล้เช้าแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วต้องขึ้นรถไปเมือง Barnstable ที่นัดกับนายจ้างรอบเจ็ดโมงให้ทัน ไม่งั้นรออีกนานแน่ๆ
 |
| เป็นหมีขั้วโลกเลยยยยยย |
เราสองคนเลยตกลงกันว่า นอนที่สนามบินกันเนี่ยแหละ หนาวๆกันอยู่อย่างนี้แหละ คนก็นอนกันเยอะแยะไป เลยตัดสินใจเข็นรถหนีพี่แท็กที่ยืนรอโบกมือโบกไม้อยู่ข้างนอกทันที เราขึ้นไปนอนชั้นสองของตัวสนามบิน พอหาที่ที่พอจะทิ้งตัวลงนอนได้ก้เข็นรถเข้ามุม แต่ยังไงล่ะ สงสัยก๊อกสุดท้ายมันกำลังจะมา แล้วคนยิ่งไม่มีด้วย เราเลยปล่อยเพื่อนนั่งเล่นมือถือคุยกับเพื่อนที่ไทยอยู่คนเดียวแล้วก็เดินหนีบไปเข้าห้องน้ำทันทีทันใด
ตีสามกว่าๆ .. อากาศเริ่มเย็นลงอีกระรอก เรากับเพื่อนก็นั่งๆนอนๆ หลับก็ไม่ลงเพราะเต็มตื่นไปกับบนเครื่องแล้ว ตอนนี้ตาสว่างสุดๆ เราเลยขอยืมโน้ตบุคเพื่อนเล่นเพื่อนจะคุยกับทางบ้านว่ามาถึงแล้ว ถ้าจะถามว่าทำไมไม่เอาของตัวเองมา .. มันเสีย! จบปึ๊งง!! คุยกันไปเรื่อย อากาศก็หนาว บรรยากาศก็เงียบ จนถึงตอนเกือบตีสี่ครึ่ง เราสองคนเลยมานั่งติดกันว่าจะหาทางติดต่อกับนายจ้างยังไง? (= =?) คิดกันตลบไปตลบมา เลยได้ความว่า ส่งเมลไปหาแล้วกัน เพราะเกี่ยงกันจะโทรคุย พอส่งปุ๊บก็ร่าเริงปั๊บเลยค่ะ รอรถมาอย่างเดียว
 |
| ที่ภาพสั่นไม่ใช่อะไร มือพยายามกดชัตเตอร์อยู่ |
 |
| ต่างคนต่างนิ้วแช่แข็ง |
พอเวลาล่วงได้เจ็ดโมงกว่า เราออกมาท้าความหนาวอยู่ข้างนอก ลากกระเป๋ามานั่งที่ป้ายรถบัส .. และแล้วนางก็มา รถมาแล้ววว ... รถจอดสนิท เราสองคนวิ่งกันทุลักทุเลกับกระเป๋าใบโต เป้สะพายฝ่าลมหนาวไปขึ้นรถบัสที่จะมีคนขับรถลงมาเอากระเป๋าเก็บที่ท้องรถให้ .. จะว่าไปคนที่นี้น่ารักดี มีมารยาทให้กับผู้ให้บริการดีมาก ชอบล่ะตั้งแต่มา ,,, จากนั้นเราก็ได้ขึ้นรถซักที แล้วเราก็จ่ายเงินและหลับไป .. พอรถวิ่งไปนานจนกระทั่งเราสองคนสะดุ้งตื่น ก็เหลือแค่สถานเดียวที่จะต้องลงรถ ตื่นเต้นมากตอนนั้น เพราะไม่เคยคิดจะต้องมาทำอะไรด้วยตัวเองในต่างบ้านต่างเมืองแบบนี้ ในที่สุดรถก็มาถึงเมือง Barnstable แล้ว ลงจากรถก็มีพี่คนขับแกเดินลงมาช่วยเอากระเป๋าลงให้แล้วก็จากไป ,,, แล้วยังไงต่อ? เห็นโทรศัพท์สาธารณะก็เลยจะโทรไปหานายจ้างอีกครั้งและเพื่อนมันก็ย้ำว่า "มึงโทรบ้างเลย เพราะกูโทรแล้ว" น่ารักป่ะล่ะเพื่อนฉัน! มือกำลังจะจับล่ะ ซักพักได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง
"Hey Girls! i come to pick up you"
และนี่คือเสียงของชายวัยกลางคนตัวสูงพุงใหญ่เดินมาพร้อมรอยยิ้มแล้วทักทายเราด้วยความยินดี เค้าคือ Peter Hall! นายจ้างฝั่งชายของเรานั่นเอง!
 |
| Mr. Peter Hall |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น